δριμύς

-εία, -ύ και δριμός, -ή, -ό και δριμιός, -ιά, -ιό (AM δριμύς, -εῑα, -ύ)

1. οξύς, αψύς, καυστικός στη γεύση ή την όσφρηση («δριμύ ξίδι»)

2. σφοδρός, ορμητικός, βίαιος («δριμύς χειμώνας»)

3. (για λόγο) α) δηκτικός, πειραχτικός

β) δυνατός, έντονος, επιτακτικός («δριμύτατες παρατηρήσεις»)

4. (για δάκρυα) πικρός

νεοελλ.

το αρσ. ως ουσ. ο δριμύς

φαρμακευτικό φυτό τής οικογένειας μαγνολίδες

μσν.

βαρύς, φοβερός

αρχ.

1. (για πρόσ.) α) αυστηρός, άγριος

β) πανούργος

2. (το ουδ. ως επίρρ. με το βλέπω) αυστηρά, με οξυδέρκεια.

[ΕΤΥΜΟΛ. Άγνωστης ετυμολ. Αν υποτεθεί ως σημ. «αυτός που κατακόπτει, καταξεσχίζει», τότε δριμύς < *δρῐσ-μύς (αντί τού *δρῐσ-μός.: πιθ. κατά το οξύς κ.ά.) και συνδέεται με λεττ. dris-me «σχισμή, αμυχή». Είναι επίσης πιθανή η σχέση με τη ρίζα *der- «γδέρνω, ξεσχίζω» τού δέρω*].